Eksperyment na myszach i oznaki „syndromu udomowienia”

Wczoraj (7.III) opublikowano bardzo ciekawe wyniki badań w temacie udomowienia ssaków – w wyniku trwającego 15 lat eksperymentu udało się uzyskać oznaki syndromu udomowienia u osobników synantropijnego gatunku Mysz domowa (Mus musculus domesticus). Eksperyment polegał na udostępnieniu myszom opuszczonej stodoły, z systemem wyjść/wejść dostępnych tylko dla nich. Przez 15 lat dostarczano im pożywienie oraz regularnie „narażano” na bezpośredni kontakt z człowiekiem, t.j. odłapywanie każdego osobnika w celu badania. Kolonia myszy ustabilizowała się na poziomie 250-430 osobników, i z biegiem lat zaczęto w trakcie badań stwierdzać zmianę długości czaszki oraz pojawienie się na sierści białych łat, czyli zmiany należące do tzw. syndromu udomowienia.

:https://phys.org/news/2018-03-self-domesticating-mice-similar-intentionally-domesticated.html

Eksperyment ten jest o tyle znaczący, że nie miała tu miejsca sztuczna, ścisła selekcja jak np w eksperymencie z lisami Bielajewa – zmiany domestykacyjne nastąpiły samoczynnie. Wnioski autorów eksperymentu zakładają, że osobniki z większą tolerancją na stres (wynikającą z losowych mutacji w układzie hormonalnym) miały większe szanse na przekazanie genów w warunkach braku presji ze strony drapieżników oraz przy regularnych, bezpośrednich interakcji z człowiekiem. Osobniki „antropofobiczne” najprawdopodobniej zmieniały miejsce zamieszkania lub żyły krócej i po 15 latach takiego mechanizmu występiły ewidentne oznaki tzw „syndromu udomowienia”. Na tej samej zasadzie mogło nastąpić wstępne udomowienie protoplastów kota domowego i innych, udomowionych gatunków, czyli potwierdzałoby to hipotezę Bielajewa (o której więcej, przystępnym językiem i po polsku tutaj:http://animalus.eu/udomowienie-a-oswojenie-zwierzat-roznice/ )

Publikacja naukowa z wynikami eksperymentu i wnioskami znajduje się tutaj:http://rsos.royalsocietypublishing.org/content/5/3/172099#ref-12