Foto Piątek #5 – Dział Dydaktyczny

Dawno nie było fotopiątku i bezczelnej autopromocji, więc dzisiaj nadrobię. Kilka miesięcy spędziłem w ZOO na dziale tzw edukacyjnym, którego zadaniem było niesienie kaganka oświaty przy pomocy kilku oswojonych zwierzaków oraz miniZOO.

Dział ten był wyjątkowy, bo zwierzęta w nim w teorii mają mieć bezpośredni kontakt ze zwiedzającymi, więc oswajanie i socjalizowanie ich było nie tylko mile widziane, ale wręcz wymagane. Co w praktyce oznaczało masę sweetfoci i anegdot.

 

 

Część tych zwierząt była dość pospolita, jak owce, świnie czy kozy, i choć wolę interakcje z bardziej egzotycznymi i dziki zwierzętami, to praca przy tych pospolitszych była też swojego rodzaju frajdą. Jako że od urodzenia mieszkam w centrum miasta gdzie jedyne zwierzęta to gołębie i pająk za szafą, to coś pozornie nudnego jak golenie owiec czy wydojenie kozy było dla mnie jednak czymś ekscytującym. Były tam też egzotyczne zwierzęta i każde z nich ma swoją historię do której dojdziemy. Póki co…

Kury.

Kury były różnych gatunków, ale w gruncie rzeczy kura to kura.

 

 

Jednym z moich zadań było sprzątanie ich kurnika w którym zimowały, co było pocieszne, bo na początku mnie nie znały co oznajmiały masowym, zgodnym gdakaniem gdy coś je spłoszyło. Jak np. dzwonek mojego telefonu, więc gdy ktoś do mnie dzwonił scenariusz wyglądał tak:

*dryń dryń*
<KOKOKOKOKOKO>
-halo?
<KOKOKOKOKOKO>
-Hej Macie… dafuq, gdzie ty jesteś? :o
<KOKOKOKOKOKO>

 

 

Jedna z ciekawszych historii związana z kurami to robienie spa kogutowi. Miał zmiany skórne na nogach, trzeba było mu je odmaczać w wodzie z mydłem. Pierwszego dnia trzymałem go delikatnie i przez całe spa, max koncentracji, bardzo odpowiedzialna robota… Drugiego dnia na moment go puściłem żeby zrobić sweetfocie i tak już został. Po włożeniu go do michy z ciepłą wodą przestawał dawać faka i odpływał na szerokie wody obliwionu a moje poddenerwowane trzymanie go było zbędne.

 

 

Po kilku dniach kuracji zadałem współpracownikowi zasadnicze pytanie: co mu tak właściwie jest. W odpowiedzi usłyszałem: „a nie wiem, chyba świerzb, czy świerzbowiec”.

:O

Informacja, że kurak może mieć świerzb była dość zaskakująco-niepokojąca po moim nie tylko codziennym łapaniu i trzymaniu go, ale też sprzątaniu kurnika w oparach będących mieszanką trocin, odchodów i siana. Dopiero po powrocie do domu mogłem sobie pogooglać i odetchnąć z ulgą dzięki informacji, że świerzby są różne i ten ichni mi nijak nie grozi.

Arek – Ararauna. (Ara ararauna)

 

Ararauny to w sumie koty w piórkach. Inteligentne, ciekawskie, a w bonusie gadają. Świetne zwierzęta, doki nie zechcesz mieć takiego w domu. Są głośne, i pisząc to mam na myśli „ŁOKURVAJAKIETOGŁOŚNE”. Gdy Arek postanowił uruchomić syrenę, to stojąc obok niego zaczynały cię fizycznie boleć uszy (jakby ktoś ci coś w nie wciskał) i przestawałeś słyszeć cokolwiek.

 

 

Oczywiście miał ku temu powód, który został mi objawiony już pierwszego dnia. Jestem oprowadzany po dziale, Arek zaczyna się nagle drzeć, osoba która mnie oprowadza daje mu orzecha żeby się zamknął. Like… really? Pawłow miał tego dnia ubaw.

 

 

Arek miał swoje humory, czyli potrafił próbować dziabać jeśli wyciągało się do niego rękę, ale szybko rozgryzłem, że to blef i nawet jak złapie, to dość lekko. Oczywiście siłę w dziobie miał (rozgryzienie orzecha włoskiego to dla niego był pikuś), więc zdawałem sobie sprawę, że gdyby chciał, to mógłby mi i oddziabać palec. Ale nie chciał, bo był w głębi ducha małym magnesem na drapanie.

 

 

Respekt jednak swoimi humorami wzbudzał, więc na skutek rotacji na dziale w pewnym momencie byłem jedyną osobą która nie bała się go dotykać. Dzięki czemu też miałem okazję do sweetfoci.

 

 

Owce

Widziałem je na filmach, widziałem je w książkach, widziałem z daleka, ale dopiero przy bliższym kontakcie uświadomiłem sobie, jak groteskowo te zwierzeta wyglądają. Puchate, okrągłe cielsko, patykowate nogi, zęby niepokojąco przypominające ludzkie i poziome źrenice.

 

 

Holy shit, efekt był niesamowity, niezależnie od tego, czy cię obsiadły bo wyczuły karmę w twojej kieszeni:

 

 

Czy też gdy ustawiały się w trylarierę:

 

 

Owce były też przedmiotem najcięższej pracy jaką zdarzyło mi się wykonać w ZOO. Zdarzały mi się w różne ciężkie zajęcia, w rodzaju łapania kur, wynoszenia kup niedźwiedzi w ilościach idących w wiadra, czy kursowanie w te i we wte z dwukółką wypełnioną sianem bo akurat nie było okazji do załatwienia żadnego samobieżnego pojazdu. Ale golenie owiec… ugh.

Zaplanowane na marzec, kwiecień, wykonane w maju i czarwcu podczas fali upałów. Golenie owcy wygląda fajnie na filmach z zawodów w Nowej Zelandii, gdy robią to na czas i zajmuje im to 15 minut na jedną. Ale oni są zawodowcami i mają wypasione maszynki, a my byliśmy amatorami i mieliśmy nożyczki, więc nam to zajęło 2-3h. Na jedną.

2 godziny na klęczkach, w +30 stopniach. 1 osoba trzyma owce, druga goli. Nie wiem co było gorsze, bo osoba goląca mogła zmieniać pozycję jak chciała, osoba trzymająca już nie. Owce wydzielają lanolinę, która jest woskiem a potocznie nazywana jest „”tłuszczopot owczy”. W którym masz całe ręce przy takiej robocie. Osoba trzymająca nie może się ruszyć, osoba goląca ma mały problem bo nożyczki się tępią w trakcie roboty i im dalej tym gorzej, do tego cięzko stwierdzić gdzie jest granica runa a skóry więc łatwo owce przyciąć (co się zdarzało).

Do tego doszła też plaga komarów która akurat nawiedziła ZOO i okolice, a która objawiała się tym, że w jednej chwili potrafiło na tobie ich usiąść kilka, kilkanaście i sobie pić – w środku dnia. Ale trzymasz owce, więc nic z tym nie możesz zrobić. Fun! Po pierwszej ogolonej uświadomiłem sobie, że zostało jeszcze 15. Oj.

Najlepsze jest to, że w teorii nie trzeba tej owcy trzymać nonstop, bo jak się ją położy, to leży i się nie rusza. Ale co 15-20 minut ma chęć wstać, więc trzyma się ją tylko na wypadek takie podrygu. Co też było okazją do fot z kategorii „Zgadnij, czy żyje”.

 

 

Wally – skunks

Wally był kanapowym skunksem i weteranem działu – w sensie staruszek. Priorytety: pospać, najeść się, czasem pochodzić i już. W moich początkowych miesiącach mieszkał w ambulatorium, więc mój jedyny kontakt z nim był przy sprzątaniu.

 

 

Później wrócił na dział, ale też głównie spał/jadł/wydalał, koniec. Za to w moich ostatnich tygodniach na tym dziale trochę się ożywił, a że za młodu był wyprowadzany na spacery, to uznałem, że przyszedł czas zabrać Wallyego żeby poodychał świeżym powietrzem. Wziąłem puszorek, i…holy shit. Być może najlepsze foty jakie mam z ZOO są paradoksalnie właśnie ze skunksem.

 

 

Kozy.

 

Kóz było kilka, i były po prostu kozami. Szybko się zakumplowaliśmy, bo jedną z moich prac było doglądanie miniZOO, co w praktyce oznaczało:

a) naturalne solarium
b) bezustanne zagrabianie bobków dla efektu estetycznego. I z nudów.
c) Wypraszanie ludzi z wózkami dla dzieci, których przerastał piktogram z przekreślonym wózkiem dla dziecka widniejący na wejściu.
d) Wymowne wskazywanie palcem na tabliczkę „za bezpieczeństwo dzieci odpowiadają ich opiekunowie” za każdym razem gdy dziecko dostało z dyńki od kozy.

 

 

Więc jedną z nielicznych rozrywek tam było drapanie kóz, które miały tendencję do łupieżenia się. Normalnie drapały się o pieńki, ale hej! Tam siedzi koleś który drapie! Szybko stałem się mobilnym drapakiem i w sumie było ok.

 

 

 

 

Migdały – papugi żako. (Psittacus erithacus)

Migdały były małymi potworami. Sprzątanie ich dość sporej klatki (2x3x2) to był koszmar, więc zadanie to, zgodnie z zasadą fali, dostawały osoby na dziale najświeższe. Czyli na początku ja.

 

Gdy miały dobry dzień, jedynie siedziały na swoich drągach gdy sprzątałem i przemieszczały się tak, żeby zawsze być nade mną. Jednym z moich osiągnięć jest to, że nigdy nie dałem im się okupać – Wielki Kreator dał mi koci refleks.

 

Gdy miały normalny dzień, to jedynie robiły wszystko, żebym je znienawidził. Ot np. dostawały do gryzienia tekturowe pudełka, które szybko przerabiały na małe kawałeczki. Zamiecenie tych kawałeczków to już był wyczyn, a gdy zostawały zamiecione w ładną kupkę dzieki czemu możliwe było użycie szufelki, Migdały pikowały ze swoich drągów prosto w ich środek, a podmuch powietrza z ich skrzydeł był wystarczająco silny, żeby drobinki tektury na powrót rozsypały się po całej klatce. I potrafiły tak kilka razy z rzędu. God. Fckn. Dammnit.

 

 

Za to gdy miały zły dzień… Cóż, szczotka była dobrym celem. Buty były dobrym celem. Uszy były dobrym celem, więc normą było sprzątanie w kapturze.

 

Migdałów też nigdy nie zapomnę z tego względu, że hmmm… Robiłem w ZOO różne, pozornie niebezpieczne rzeczy, i nigdy mi się nic nie stało. Shit, głaskałem dorosłego lwa po gardle i wszystko było ok.

 

Czasami co prawda zdarzały mi się małe ranki, ale były do przewidzenia, jak np. przy karmieniu z ręki surykatek które nigdy nie były w ten sposób karmione i nie bardzo wiedziały gdzie kończą się robaki, a gdzie zaczyna ręka.

Albo przy próbach oswajania sajmiri gdy jeszcze nie wiedziałem, że palce to jednak lepiej trzymać w rękawach (o czym notka tutaj).

 

Ale przy migdałach pierwszy raz doznałem obrażeń które choć niewielkie to były wyjątkowe, bo nie tylko były niespodziewane, ale też faktycznie bolały.

 

Historia jest zabawna. Któregoś dnia sprzątałem im jak zwykle, miały dobry dzień. Wyszedłem z klatki, zamknałem drzwiczki, wziąłem michy, nasypałem papu, nalałem wody. Otwieram drzwiczki, w jednym ręku micha z wodą, w drugiej z papu. Nagle migdały zaczynają szybkim krokiem (i to bardzo szybkim) zmierzać w stronę drzwiczek, a mówimy o dystansie pół metra. W mojej głowie od razu pojawiła się wizja scenariusza w której one po prostu wychodzą z klatki, a ja później muszę te małe potwory łapać i zaganiać, albo co gorsza, iść i komukolwiek powiedzieć „uciekły mi papugi, help!” Co byłoby masakrycznie żenujące. Więc jedynym rozsądnym, i w pewien sposób odruchowym planem było szybkie postawienie jednej z mich na ziemi i zasłonięcie Migdałom drogi ręką. I mówimy tu o decyzji którą trzeba podjąć w sekundę dwie.

Efekt był następujący – jeden z migdałów skoczył mi na dłoń, nie tylko się w nią wdziobując ale też wbijając się pazurami. A przy tym zaczął trzepotać skrzydłami. I tu w mojej głowie pojawiło się krótkie acz zasadne „co teraz!?”. Czekać aż sam przestanie? Lekko go pacnąć? Użyć drugiej dłoni ryzykując atak drugiego Migdała? CO TERAZ?! Milion scenariuszy równocześnie podczas gdy moja dłoń jest obiektem wyżywania się niezrównoważonej papugi. Na szczęście puściła sama. Lekcja jednak była dobra – nigdy nie używaj swojej części ciała do blokowania drogi zwierzęciu któremu nie ufasz.

 

 

Świnie.

Świń było kilka, ale jedna wyjątkowa. Knur Misio.

 

Białe łapki, dziki wygląd.

 

 

Chodzący za mną jak pies gdy grabiłem i domagający się drapania go grabiami. Urocze stworzenie, z którym nie wiąże się żadna zabawna anegdota, ale ma dozgonne miejsce w mojej pamięci, bo dzięki niemu osiągnąłem niemożliwe – mam sweetfocie z wielkim, grubym wieprzem.